Gloria schrijft haar verhaal in drie delen. Ze begint met een inkijkje hoe het opgroeien in haar gezin (een vader en moeder met hun enige dochter) van start ging. Eigenlijk heel normaal en voorspoedig, en als er al iets opviel had Gloria dat niet bewust in de gaten. Naarmate ze ouder wordt en hechte vriendschappen ontwikkelt, ervaart ze het gezinsleven van families achter andere voordeuren en geniet ze van de warmte en de liefde die ze daar ervaart en die in schril contrast staat met wat er thuis is. Want thuis heeft ze elke dag te maken met een vader die alcoholist is en een moeder die depressief in bed ligt.

In het tweede gedeelte vertelt Gloria over de strategieën die ze ontwikkelt om zichzelf te beschermen en haar wilskracht om aan de ongezonde gezinspatronen te ontsnappen.  

In het laatste gedeelte vertelt ze over de lange weg die ze aflegt om haar ouders te kunnen vergeven.  

Gloria neemt je door haar woordkeuze mee naar haar woonkamer en zolder, de troosteloze omgeving waar ze zich als kind zich zo beklemd heeft gevoeld en altijd op haar hoede moest zijn voor de onvoorspelbare uitbarstingen van haar vader. Je ruikt de bedompte geur van een huis vol drank en rook waar nooit een raam open mag. Je voelt de schaamte van een kind voor haar ouders en bij elke bladzijde die je omslaat klopt je hart sneller omdat je bang bent dat de ervaringen die ze gaat beschrijven nog vreselijker zijn dan die je net gelezen hebt. Tegelijkertijd zijn sommige voorbeelden zo feitelijk opgeschreven dat je als lezer denkt te kunnen voelen wat Gloria heeft gevoeld, maar dat nooit zeker weet omdat ze gauw overgaat tot een volgend voorbeeld. Een KOPP kind zal uit herkenning tussen de regels door Gloria’s gevoel kunnen inschatten, en dit is dan ook de doelgroep voor wie ze dit boek schreef. 

Het getuigt van moed dat Gloria durft te delen welke destructieve manieren ze vond om de leegte, veroorzaakt door het opgroeien in een onveilig gezin, te verdoven. Je leest ook dat ze probeerde met haar ratio te vergeven en te vergeten (de overlevingsmodus) en met hard werken en succesvol zijn een nieuw leven op te bouwen. Juist dat stuk is zo interessant voor de lezer: hoe pak je als getraumatiseerd KOPP kind de regie terug? Wat mij betreft had ze daar iets diepgaander op mogen inzoomen; vanuit een diep dal tot vergeving komen is tenslotte een lange weg.  

Ingeborg Jansen