Vorige maand werkte ik mee aan een evenement. Ik had mijzelf een bepaalde taak toebedeeld, waarvan ik dacht dat ik hem makkelijk kon vervullen. Dat bleek toch niet zo te zijn.

Zonder dat ik het zag aankomen, werd ik enorm onzeker, zo erg dat ik er echt van slag van was. Ik realiseerde me dat mijn taak op dat moment een trigger was die mij terugbracht naar een moment waarop ik mij heel vervelend heb gevoeld. Maar ik had geen idee waar hem dat precies in zat en dat weet ik nog steeds niet. Meestal lukt het me wel om dergelijke momenten te herleiden naar bijvoorbeeld een gebeurtenis uit mijn jeugd. Nu dus niet.
Wel weet ik dat er door de jaren heen een belangrijke verandering heeft plaats gevonden: ik neem het mezelf niet langer kwalijk als er iets dergelijks gebeurd. En dat is nou precies waar het om gaat!

Erger nog dan het gevoel van onzekerheid, angst of paniek, waren de dagen erna, waarop ik mijzelf volledig afbrandde, omdat ik “het” helemaal verkeerd had gedaan. Ik kon mijzelf behoorlijk afstraffen door de situatie steeds opnieuw in mijn hoofd af te spelen en mezelf te vertellen wat ik allemaal anders had moeten doen.
Daar was nu geen sprake van. Ik was mij bewust van het feit dat ik mij ellendig voelde, al kon ik dat niet plaatsen. Ik begreep ook dat het nare gevoel op zich niets te maken had met de situatie, maar dat het een oud gevoel was, gekoppeld aan iets wat eerder (misschien wel vele jaren geleden) had plaatsgevonden. Op dat moment heb ik er voor gekozen om in de situatie te blijven en mijn taak “gewoon” uit te voeren. Dat vond ik niet makkelijk, maar achteraf ben ik blij dat ik dat wel heb gedaan. Was ik weggelopen, dan was de kans groot geweest dat ik een angst zou hebben ontwikkeld voor een vergelijkbare, toekomstige situatie.
Ik heb gedaan wat ik moest doen en toen ik klaar was, zocht ik naar een plek waar ik tot mezelf kon komen. Helaas vond ik die door de drukte niet. Pas een paar uur later begon ik mezelf wat beter te voelen en aan het eind van de dag was het gevoel helemaal weg.

Dit is wie ik ben en wat er soms met mij gebeurt en dat is helemaal oké. Ik heb in mijn jeugd een trauma opgelopen doordat ik opgroeide in een zeer onveilige omgeving. De gevolgen van dat trauma zullen waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen. En dat is zoals het is. Het maakt mij niet minder dan iemand die wel in een veilige omgeving is opgegroeid. Ook niet meer, natuurlijk.
Waar het nu om gaat, is dat ik mijzelf goed vind zoals ik ben, met onzekerheden en angsten en al. Het was een zware reis om daar te komen, met veel vallen en gelukkig ook weer opstaan. Maar het was het alleszins waard, hoe vreemd dat misschien ook klinkt. En dat wil helemaal niet zeggen dat ik er nu ben. Ik zal mij vast nog weleens ellendig voelen en dat eigenlijk liever niet willen. Maar ik hoef mezelf er niet meer op af te rekenen. En daar ben ik heel blij mee.