Ken je de GVR? De Grote Vriendelijke Reus, uit het gelijknamige boek van Roald Dahl, is gek op fropskottel. De cola uit de reuzenwereld waarvan de belletjes omlaag zakken in plaats van, zoals in onze wereld, naar de oppervlakte stijgen. Als je flink wat inneemt van dat heerlijke brouwsel, ga je natuurlijk niet boeren. Dat zou trouwens ook erg onfatsoenlijk zijn in de reuzenwereld, daar mag je niet eens over praten.

Mijn hond Bobby loopt van de week een nare verwonding in zijn keel op doordat hij op een stok zit te knauwen waar kennelijk een scherpe zijtak aan zit. Ik zie het niet gebeuren, ik hoor alleen een harde gil. Oei, ongelukje. Of erger? Vrienden hebben vorig jaar hun jonge hond moeten laten inslapen na een soortgelijk ongeval. Bij hen was de tak met kracht in die hondenbek gevlogen. Dat is bij Bobby niet zo, maar toch. En het is niet alleen míjn hond, maar ook die van mijn vriendin.

Ken je dat? Je weet zeker dat je je collega/buurman/partner, of wie dan ook, nou eens precies gaat vertellen hoe je erover denkt. Je hebt de zaken volkomen helder. Je hebt de woorden gerepeteerd. En als puntje bij paaltje komt, laat je gewoon weer over je heen lopen, precies zoals altijd. En je vraagt je af: ben ik een lafaard? Een watje? Een slappe sukkel?

Als je leven voelt als een leven in cirkels, als geleefd worden, is het tijd een pas op de plaats te maken. Alles komt almaar terug op de manier zoals het al tijden, soms jaren gaat? Weer blijft het voor jou hetzelfde, soms even moeilijk of ellendig? En nu komt het (houd je vast): je hebt er waarschijnlijk ook iets aan gedaan om dit patroon in stand te houden.

Vorige maand werkte ik mee aan een evenement. Ik had mijzelf een bepaalde taak toebedeeld, waarvan ik dacht dat ik hem makkelijk kon vervullen. Dat bleek toch niet zo te zijn.