Niemandskinderen is een heftig boek dat veel oproept. Niets lijkt zo pijnlijk als de late naweeën  van een jeugd vol verwaarlozing en/ of mishandeling, al dan niet gerelateerd aan seksueel misbruik. Af en toe legde ik het boek een tijdje weg omdat het er een beetje te hard inhakte.

Ik identificeerde me sterk met al het kinderleed dat de revue passeerde en dat veel kinderen als onvermijdelijk beschouwen omdat zij op jonge leeftijd niet beter weten en machteloos zijn.

Het eerste deel besteedt aandacht aan verschillende strategieën van kinderen om met mishandeling/ verwaarlozing om te kunnen gaan. In het tweede deel wordt vooral uitgelegd hoe de effecten op latere leeftijd kunnen uitwerken en hoe therapeutische gesprekken een helend resultaat kunnen hebben. Cliënten worden ook gewaarschuwd voor “foute” partners of professionals.

Het boek geeft geen sluitende oplossing voor de problemen die er zijn en het wordt ook geen halleluja-verhaal. De schrijfster heeft een nuchtere praktische schrijfstijl.

Het accent ligt vooral op het krijgen van erkenning voor het eigen levenslot van cliënten en daarmee leren leven en verzoend raken.  Vooral de korte casus-beschrijvingen waarmee het boek doorspekt is, maken veel duidelijk.

Voor professionals een must, en voor “slachtoffers” die durven een aanrader.

Marianne Beliën, maart 2015

Uitgegeven bij Altimara-Becht, € 12,50
ISBN 13 9789068342093