Het boek is te lezen als een soort dagboek dat de auteur schreef over de afgelopen 10 jaar. Hij beschrijft het proces waarin zijn vrouw te maken kreeg met een bipolaire stoornis.

Het is een openhartig verslag, niet alleen over wat hem, zijn vrouw en kinderen overkwam maar met name wat de gevolgen ervan voor hun hele “systeem” waren. Het voelt bijna alsof je deel ervan mag uitmaken.

De rol van de GGZ -soms beperkend soms juist verruimend-, en van naasten wordt goed uiteengezet. De titel van het boek refereert aan een opmerking die een naaste maakte en illustreert het onbegrip bij deze, vaak niet zichtbare ziekten, terwijl de vraag “Hoe gaat het met jou?” zo helpend kan zijn.

Voor de GGZ schrijft de auteur “de partner niet in de steek te laten” wat helaas nog wel gebeurt.

Het boek is breed opgezet, van bipolair, depressie tot aan KOPP- problematiek en euthanasie. Het is informatief via korte beschrijvingen van psychische ziektebeelden. Ook worden tips gegeven hoe met deze problematiek om te gaan.

Het komt wat vreemd over dat de arts met wie zijn vrouw een goede band had opgebouwd, haar euthanasieverzoek niet ondersteunde… ”Dus dat was wel te begrijpen dat hij haar niet wilde helpen”..?

Het boek wordt gelardeerd met vele foto’s van rekeningen e.d. die niets toevoegen aan het verhaal.

Al met al een prettig leesbaar boek met niet zozeer nieuwe inzichten maar wel een persoonlijke en empathische omschrijving van een zo moeilijk proces. 

Hein van der Hulst