Joy heeft een autobiografie geschreven over het opgroeien als KOPP kind van een moeder met een bipolaire stoornis en een vader die nauwelijks in beeld was. Ze beschrijft vele verhuizingen, het ontbreken van een veilig thuis, parentificatie en haar overlevingsmechanisme om hiermee om te kunnen gaan. Ze beschrijft kort en chronologisch de situatie als jong kind, basisschoolkind, puber en eindigt haar boek als volwassen en getrouwde vrouw met 2 jonge zoons. Het boek eindigt met een terugblik van haar moeder en familie die regelmatig en langdurig haar hebben verzorgd. Ook geeft ze een aantal tips voor KOPP kinderen vanuit haar eigen inzichten en geleerde lessen. 

Het boek leest vlot en makkelijk en geeft een rationele beschrijving van de situatie waarin Joy opgroeide, de moeilijkheden en de gevolgen voor haar ontwikkeling. Haar gevoelswereld blijft enigszins bedekt, wellicht omdat ze dit gewend is. Zo schrijft ze letterlijk: “Mijn gevoelens moesten plaatsmaken voor wat zij (moeder) nodig had.”  Ze stipt kort aan hoe ze op het pad van drugs belandde en daar weer uit kwam, hoe ze een plek voor zichzelf vond, haar man ontmoette en 2 kinderen kreeg. Tussendoor werkt ze hard aan zichzelf middels therapie en leren houden van zichzelf. Dat betekent ook dat ze haar moeder meer moet loslaten en grenzen moet stellen. 

Joy geeft aan dat ze andere KOPP kinderen tot steun wil zijn en sluit haar boek af met inzichten, geleerde lessen en tips. Deze inzichten herken ik als mede KOPP kind helemaal. Ik denk alleen niet dat een lotgenoot deze lessen en tips zomaar kan toepassen na het lezen van dit boek; daarvoor moet je snappen hoe je trauma van opgroeien zonder veilige, basis kunt ontmantelen. Ik vind dit boek hierin meer feitelijk beschrijvend en wat beknopt waardoor het ongetwijfeld keiharde werk op emotioneel vlak wat Joy heeft moeten leveren a.g.v. haar onveilige hechtingsproblematiek, onderbelicht blijft.
 

Ingeborg Jansen