Het verhaal neemt je mee in het leven van Emi. Er gaat van alles door haar hoofd vanaf het moment dat ze hoort van de zelfdoding van haar vader tot aan de laatste dag voor zijn crematie. In die dagen verblijft Emi in het huis van haar vader in het bos. Familie en vrienden komen langs terwijl intussen zijn afscheidsdienst wordt voorbereid.

De zelfdoding lijkt voor Emi geen complete verrassing te zijn. Aanvankelijk wordt zij niet overmand door verdriet. De tocht naar de plek des onheil op de bovenste etage van een flat wordt redelijk onderkoeld beschreven. Het zou zomaar kunnen dat dit een afscherming tegen de pijn is.

De tekst switcht van heden naar verleden, waarbij de afzonderlijke fragmenten mooi met elkaar verweven zijn. Emi biedt een inkijk in haar leven waarbij de scheiding van haar ouders een grote impact heeft gehad.

Samen met haar broer en zus groeide zij daarna bij haar vader op. Dat is zeker geen doorsnee man. Hij is anders dan anderen, gedraagt zich extremer. ‘We zijn wel een beetje verziekt door paps opvoeding. Vinden jullie ook niet?’ ‘Pap was echt wel raar hoor. Vriendinnen zeiden dat altijd al, maar ik heb me dat nooit gerealiseerd’.

Pijnlijk is het besef dat Emi zich bij het lezen van haar vaders digitale dagboek realiseert niet echt geweten te hebben hoe eenzaam hij was in zijn laatste depressie. En hoe hij eerder al suïcidale gedachten had. Zij heeft zijn genen. Zij kan zich voorstellen dat haar vader de beslissing nam om eruit te stappen. Wat doet dat met haar?

Addy Bakx