Dit boek is een verslag van de jeugd van de inmiddels volwassen Marc, die als psycholoog en wetenschapper werkzaam is bij het Trimbos instituut en al jaren onderzoek doet naar verslaving. In zijn boek beschrijft hij vrij feitelijk hoe zijn thuissituatie eruitzag als jong kind, opgroeiend in een gezin met nog een broer en 2 alcoholverslaafde ouders. Zijn beschrijving van de dagelijkse gang van zaken daar thuis en de problemen die ontstonden geven je als lezer beeld bij de aftakeling van het gehele gezin en de uitzichtloze toekomst daar er geen adequate hulp was. 

Het boek beschrijft vooral de geschiedenis van vader Ton en hoe deze man zijn eigen ondergang tegemoet gaat (hij pleegt suïcide) en niet zozeer de effecten op de ontwikkeling en het gevoelsleven van de auteur. Hierdoor is het boek gemakkelijk leesbaar en niet heel zwaar, hoewel je door de schrijnende situatie meteen aanvoelt hoe schadelijk dit geweest moet zijn voor de betrokkenen. Door de opgenomen brieven aan het einde van het boek weet je hoeveel de vader dronk en rookte, welke lichamelijke klachten als gevolg hiervan ontstonden, hoe hij zijn dagen sleet en hoe hij onder invloed afgesloten was van de werkelijke wereld. Tegelijkertijd ben ik als lezer juist erg nieuwsgierig naar de overlevingsstrategieën van de auteur en zou ik graag weten hoe het hem als jongvolwassen KOV is vergaan.  

Ik raad dit boek aan aan iedereen die in de hulpverlening met verslaving te maken krijgt. De naaste omgeving heeft geen grip op de situatie, er is geen hulp en het hele gezin moddert maar door terwijl er tal van signalen zijn die blijkbaar door niemand opgepikt worden. Politie, school, buurt, familie, buurtkroeg… heeft niemand in de gaten dat er alcoholverslaafde ouders met kleine kinderen wonen? Vraagt niemand zich af hoe zij zich moeten redden? We leven niet meer in de jaren zestig maar nog altijd worden signalen niet opgepikt in onze samenleving.
 

Ingeborg Jansen