Het boek is een aaneenschakeling van colums die Trea schreef voor Trouw.

Het zijn zo’n 60 korte anekdotes uit de laatste fase van het leven van – en met – haar vader die zij zestien jaar had gemeden.
Het boek biedt een inkijk hoe om te gaan met een verwarde, soms psychotische vader. Heel gewone, dagelijkse voorvallen, soms treurig en soms humoristisch, zonder duidelijke psychologische duiding.
Toch zitten er – impliciete – adviezen in.
Zo schrijft zij “Als kind van een ouder met psychiatrische problemen is je leven nooit vanzelfsprekend. Doordat ik hem weer tegenkwam, kwam ik ook mezelf weer tegen”.
Trea vraagt zich af in hoeverre zij, en de verzorgers, “het gezonde in zijn gekte zullen aanspreken”: meegaan met zijn irreële voorstellen maar ook duidelijke,  eigen grenzen stellen, hoe moeilijk en soms pijnlijk ook.
Daardoor is het een leerzaam boek voor wie in zo’n situatie terechtkomt waarbij je voor lief moet nemen dat zaken soms veelvuldig en identiek voorkomen; het zijn columns!!
Wat heeft zij geleerd van haar vader?
“Dat je je eigen leven moet leiden, niet dat van een ander”.
En daarmee is de cirkel rond.

Hein van der Hulst